دستور العمل دهم

 بإسمه تعالی

 همه می دانیم که رضای خداوند اَجَل، با آنکه غنی بالذات [است] و احتیاج به ایمان بندگان و لوازم ایمان آنها ندارد، در این است [که:] بندگان، همیشه در مقام تقرب به او باشند، پس می دانیم که برای حاجت بندگان به تقرّب به مبدأ الطاف و به ادامه ی تقرّب، [خداوند] مَحبت به یاد او و ادامه ی یاد او دارد. پس می دانیم به درجه ی اشتغال به یاد او، انتفاع ما از تقرب به او، خواهد بود؛ و در طاعت و خدمت او، هر قدر کوشا باشیم، به همان درجه، متقرب و منتفع به قرب خواهیم بود؛ و فرق بین ما و سلمان (سلام الله علیه) در درجه ی طاعت و یاد او که مؤثر در درجه ی قرب ما است، خواهد بود. و آنچه می دانیم که اعمالی در دنیا محلِّ ابتلای ما خواهد شد، باید بدانیم؛ که آنها هرکدام مورد رضای خداست، ایضاً خدمت و عبادت و طاعت او محسوب است.

پس باید بدانیم که هدف باید این باشد که تمام عمر، صَرف در یاد خدا و طاعت او و عبادت، باید باشد، تا به آخِرین درجه ی قرب مستعدِّ خودمان برسیم، وگرنه بعد از آنکه دیدیم بعضی، به مقامات عالیه رسیدند و ما بی جهت، عقب ماندیم، پشیمان خواهیم شد. ِ وَفَّقَنَا اللَّهُ وَ إِیَّاکُم‏ لِتَرکِ الاِشتِغالِ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِه صَلواتُ اللهِ عَلیهِم اَجمَعین

الاقل محمد تقی البهجة

مشهد مقدس? ربیع الاوّل . 1417  ق